چرا بعضي از ما عادت كرديم كه موفقيتهاي آدمها رو به حساب شانس يا تبانيشون با ديگران بزاريم؟
چرا به جاي چوب لاي چرخ ديگران گذاشتن، دنبال مشكلات و ايرادات كار خودمون نميريم؟ چرا هميشه حق را يه طرفه به خودمون ميديم و چرا سعي نميكنيم از عملكرد مثبت ديگران درس بگيريم؟ چرا فقط عادت به قضاوتهاي ناجور داريم اونم بدون شناخت طرف مقابل؟
