روزنامه نگار

روزهای شلوغی دارم. نمی دانم کی اوضاع رو به راه می شود؛ بدون صدای زنگ مدام تلفن، همهمه بچه ها در تحریریه، فریاد یکی که توی گوشی تلفن بلند و شمرده حرفش را می زند تا مخاطب آن سوی خط از بین نویز و کیفیت خراب خطوط صدایش را بشنود، بدون آزار صدای خش خش کفش هایی که صاحبش حال بلند کردنشان را ندارد، بدون آنکه ذهنت دائم در حال مرور اخبار باشد یا آسوده از اینکه ردپای مدیران مربوطه را همه جا دنبال کنی تا بلکه چند دقیقه از وقتشان را به گفت و گویی و توضیح خبری شکار کنی، ..
 

دوستی می گفت همیشه کارهای مهم را فدای کارهای فوری می کنیم و من به راستی می بینم که فوریت های زندگی و کار چگونه در اندازه های مختلف، مهم ترین خواسته ها، برنامه ها، دیدارها،‏ نوشتن ها،‏ تغییرها را قربانی می کند. پیدا کردن مقصر همیشه احمقانه ترین و راحت ترین کار است. پیدا کردن راه حلی برای فرار از این گردونه مهم است.

فرار ممکن هست؟!